Walid Raad

Artysta, adiunkt na uczelni The Cooper Union (Nowy Jork). Jego projekty to m.in.  „Atlas Group”, czyli piętnastoletnia (1989–2004) inicjatywa poświęcona współczesnej historii Libanu oraz będące w toku działania „Rozdrapywanie spraw, których mógłbym się wyrzec” i „Sweet Talk: Commissions (Beirut)”. Raad jest również autorem książek: „Walkthrough”, „The Truth Will Be Known When the Last Witness Is Dead”, „My Neck Is Thinner than a Hair”, „Let’s Be Honest, the Weather Helped” oraz „Scratching on Things I Could Disavow”.

W 2007 roku Raad rozpoczął długofalowy, podzielony na rozdziały projekt „Scratching on Things I Could Disavow” („Rozdrapywanie spraw, których mógłbym się wyrzec”), którego częścią jest prezentowana instalacja. Projekt ten inspirowany jest powstaniem licznych instytucji sztuki współczesnej w krajach arabskich i pojawieniem się tzw. „nowoczesnej sztuki arabskiej”, która – wystawiana w nowych muzeach – zdaniem artysty może „zgubić swój cień”. Podobnie jak w innych projektach Raad sięga tu po fikcję, legendę i konfabulację. „Listy do czytelnika” to próbki ścian dla nowego Muzeum Nowoczesnej Sztuki Arabskiej, gdziekolwiek by ono powstało – w Ammanie, Dosze, Abu Dabi czy w Nowym Jorku. Ich autorką jest – według tekstu Raada – arabska artystka Suha Traboulsi, ściany miały zostać odnalezione w piwnicy jednego ze szpitali w Sao Paulo. Traboulsi budowała je, będąc na emigracji w Brazylii w latach 30. XX wieku, w reakcji na „upadek sztuki arabskiej”, która „zaczęła tracić swój cień”. Struktury te pełniły funkcję „magnesów na utracone cienie” i miały doprowadzić do odnowy sztuki arabskiej. Artystka zbudowała jedynie 11 z planowanych 276 ścian. Zostały one odnalezione i odrestaurowane przez Walida Raada w ramach Sao Paulo Biennale XXIII. Projekt Raada inspiruje się koncepcją Jalala Toufica, która dotyczy wpływu katastrof na tradycję i kulturę, i mówi o „odejściu tradycji po bezprzykładnej katastrofie”.