Doa Aly

Jej rysunki, malarstwo, bazujące na działaniach performatywnych prace wideo oraz kolaże tekstowe inspirowane są refleksją o anatomii, choreografii i symbolicznych rytuałach. W swoich pracach Aly czerpie głównie z literatury fin de siècle’u, mitologii i podręczników medycyny. Artystka prowadzi interdyscyplinarne badania nad zagadnieniami śmierci, miłości i szaleństwa.

25 stycznia 2014 roku tysiące ludzi zgromadziły się na placu Tahrir z okazji trzeciej rocznicy egipskiej rewolucji. W tym dniu na plac wpuszczono tylko zwolenników armii oraz jej głównego dowódcy. Protesty Bractwa Muzułmańskiego i opozycji odbywające się w pobliżu natychmiast rozpędzono przy użyciu gazu łzawiącego i ostrej amunicji. Oficjalne uroczystości oraz zabijanie opozycjonistów trwały równolegle, co skłoniło wielu dziennikarzy do okrzyknięcia tego dnia dniem „śmierci i tańca”. Świętujący tłum został porównany do „histerycznego chóru przerażonych”.

Ukazanie przez Aly chóru czterech młodych kobiet, które otwarcie bronią prawa do mordowania jest próbą refleksji nad etycznymi i społeczno-politycznymi wnioskami, jakie płyną z wydarzeń tamtego dnia. Skoro w historii literatury nikt nie rozmywał granic między przemocą, rozkoszą i moralnością lepiej niż Donatien Alphonse François de Sade, tezy wyrażone w Histerycznym chórze zaczerpnięte zostały z jego powieści Justyna, czyli nieszczęścia cnoty (1791). Bohaterowie de Sade’a bronią morderstwa jako koniecznej siły natury, służącej jej wewnętrznemu odnowieniu, uznając, że bez zniszczenia nie może się ona odradzać.